Baśń o skradzionej radości

Dziś zapraszam do podglądnięcia bajeczki, którą nabyłam już pod koniec magicznych lat 80-tych. Wtedy w moim życiu nastąpiło dużo zmian - wyprowadziliśmy się od ukochanych dziadków do własnego mieszkania (czego przez długi czas nie mogłam zaakceptować i w każdy piątek gdy rodzice wracali z pracy, ja już siedziałam spakowana i oczekująca na zawiezienie do dziadków ;-), urodził się też mój jedyny brat,  a także poszłam do 1szej klasy. Pamiętam zimowy wieczór w nowym mieszkaniu, gdy z mamą wybrałyśmy się na zakupy do osiedlowych sklepików, zahaczyłyśmy też o kiosk Ruchu i tam w oczy rzuciła mi się piękna okładka i nie mniej ciekawy tytuł: Baśń o skradzionej radości autorstwa Adama Gruszki. Kilka błagalnych spojrzeń na mamę i bajeczka weszła w moje posiadanie. Nie zapomnę jak jeszcze tego samego wieczora pochłaniałam z wypiekami na twarzy zawartość książeczki. Dziś także bardzo lubię do niej powracać. Bajka to taki pięknie ilustrowany baśniowy kryminał dla dzieci, wciągający i trzymający w napięciu. Jest trochę za długa, by ją prezentować w całości, więc ograniczę się do pierwszej strony i ilustracji Janusza Pokrywki. A nuż ktoś się zaciekawi i skusi na przeczytanie całości?

 Najbardziej w bajce podobają mi się te oto diabły, będące na służbie u Krogulca, od lewej: Capia Bródka, Jednorogi Wachmistrz i mój faworyt - Kubuś Oszust. Dialogi między diabłami są jednym z mocniejszych punktów bajki :-)

Na koniec diabły postanawiają nie wracać do piekła, tylko zostać górnikami i śpiewają sobie wesołą piosenkę:

 

Pozdrawiam